Nierkanker: sunitinib, maar ook everolimus

Niet-heldercellig niercelcarcinoom is een groep van histologisch verschillende nierkankers met variabele prognoses. In tegenstelling tot het heldercellig niercelcarcinoom is er nog maar weinig bekend over de optimale behandeling van gemetastaseerde niet-heldercellige nierkanker. Daarom bekeken onderzoekers het effect van twee veelgebruikte middelen bij niercelcarcinoom, de VEGF-receptorremmer sunitinib en de mTOR-remmer everolimus, in de open-label fase II-ASPEN-studie [Lancet Oncology, online publicatie 12 januari 2016].

De onderzoekers randomiseerden 108 niet eerder behandelde patiënten met gemetastaseerde papillair, chromofoob of niet-geclassificeerd niet-heldercellig niercelcarcinoom voor een behandeling met 10 mg everolimus of 50 mg sunitinib gedurende vier weken, gevolgd door twee rustweken. De cycli werden herhaald tot progressie van de ziekte of onacceptabele toxiciteit.

Sunitinib verlengde de progressievrije overleving significant meer dan everolimus (8,3 versus 5,6 maanden; hazard ratio 1,41 [80%-betrouwbaarheidsinterval 1,03-1,92]; p=0,16). Er waren geen onverwachte bijwerkingen. Bij sunitinib kwamen het vaakst hypertensie, infecties, diarree en hand-voetsyndroom voor. Everolimus veroorzaakte vooral infecties, pneumonitis en stomatitis.

Opvallend was dat de onderzoekers heterogeniteit zagen in het effect van de behandeling. Zo leken patiënten met een slechte prognose juist beter op everolimus te reageren. Ook hadden patiënten met het subtype chromofobe nierkanker een langere progressievrije overleving met everolimus dan met sunitinib. Om deze verschillen statistisch te bevestigen zijn volgens de onderzoekers grotere onderzoeken of meta-analyses nodig.