Herexamen 2015 PW 17
Goede antwoord: c.
Wanneer een astmapatiënt last heeft van persisterende bijwerkingen van inhalatiecorticosteroïden of een langwerkend bèta-2-sympaticomimeticum (LABA), kan de huisarts een leukotrieenreceptorantagonist zoals montelukast overwegen. De werkzaamheid hiervan is wel minder dan die van een inhalatiecorticosteroïde. Dat geldt ook voor de combinatie van montelukast met een inhalatiecorticoïde vergeleken met een LABA naast een inhalatiecorticosteroïde. Uitspraak c is dus onjuist.
Bij rokers werken inhalatiecorticosteroïden inderdaad minder goed dan bij niet-rokers. Er is geen bewijs dat hogere doseringen de afname van het effect kunnen compenseren. Uitspraak a is juist.
Wanneer inhalatiecorticosteroïden in hogere doseringen worden gebruikt, neemt de kans toe op systemische bijwerkingen zoals hematomen en bijnierschorsinsufficiëntie. Antwoord b klopt als het om hogere doseringen gaat.
Bij een niet-ernstige exacerbatie adviseert de huisarts om met een kortwerkend beta-2-sympathicomimeticum (SABA) te starten of om de dosering daarvan te verhogen, zo nodig tot de maximale dosering. Ook als iemand al een LABA gebruikt. Daarnaast kan een viervoudige verhoging van de startdosering van een inhalatiecorticosteroïde worden overwogen. Wanneer de huisarts bij een niet-ernstige exacerbatie een inhalatiecorticosteroïde wil geven, klopt de dosering zoals bij antwoord d staat.
Bron: NHG-Standaard Astma bij volwassenen (maart 2015).
Ik vind de vraagstelling en het antwoord te stellig en daarmee onvolledig De inhalatietechniek van een individuele patiënt kan een voorkeur opleveren voor het orale middel lijkt mij.
Ook is het de vraag of patiënten de inhalatiemiddelen wel continue gebruiken in vergelijking met de tabletslikkers.
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0954611110005330
Verder is er ooit geopperd dat ICS bij kinderen met groeiachterstanden minder gewenst is dan montelukast. Ik weet niet of dit inmiddels herroepen is.