Weinig overeenkomst in biosimilarbeleid EU

Rémuzat et al. inventariseerden het biosimilarbeleid in België, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Italië, Polen, Spanje, het Verenigd Koninkrijk (VK) en Zweden. Zij onderzochten niet of dat beleid ook effect had.

Aan de aanbodkant streeft men invloed na op prijsstelling en vergoeding. Alle onderzochte overheden evalueren na verloop van tijd de prijzen van geneesmiddelen, waarbij België, Duitsland en Hongarije specifiek beleid hanteren voor biosimilars. Negen landen werken tevens met offertes, gewoonlijk op ziekenhuisniveau maar in Duitsland, Hongarije, Polen en het VK ook voor poliklinische patiënten. Eveneens negen landen kennen een maximumprijs in verhouding tot het referentieproduct. Griekenland is in beide gevallen de uitzondering. Andere beleidsinstrumenten zijn binnenlandse referentieprijzen op ATC4- of ATC5-niveau (vijf landen), buitenlandse referentieprijzen (drie) en farmaco-economische evaluaties (zes).

Aan de vraagkant richt het beleid zich op voorschrijvers (artsen), verstrekkers (apothekers) en gebruikers (patiënten). Artsen kunnen te maken krijgen met prescriptiebudgetten (zes landen), prescriptiequota (zes), analyse van prescriptiepatronen (zeven), financiële prikkels (zowel stimulansen bij kostenbesparend voorschrijven als boetes bij hoge prescriptiekosten) (zeven), voorwaarden of richtlijnen voor prescriptie (acht), switchbeleid (overal behalve Griekenland) of voorschrijven op stofnaam (Polen; elders is voorschrijven op merknaam verplicht).

Voor apothekers zijn er in alle landen financiële boetes of bonussen en in drie landen is er beleid voor substitutie met biosimilars. Patiënten kunnen in alle landen te maken krijgen met bijbetalingen (in vele varianten); daarnaast zet men in op voorlichting en educatie (behalve in Griekenland). [J Mark Access Health Policy. 2017;5(1):1307315.]