Sterke stijging kosten dure geneesmiddelen
De afgelopen zes jaar zijn de uitgaven aan dure geneesmiddelen elk jaar gestegen. Ook spelen deze kosten een steeds grotere rol in de totale uitgaven aan medisch-specialistisch zorg. Tussen 2012 en 2018 steeg dit aandeel van 6,8% naar 9,5%, schrijft de NZa in de Monitor geneesmiddelen in de medisch-specialistische zorg 2020.
Oncolytica, anti-reumatica en de stollingsfactoren zijn de drie geneesmiddelgroepen met de hoogste uitgaven: bij elkaar 78,6% van de uitgaven voor dure geneesmiddelen in 2018. De grootste kostenpost binnen de groep oncolytica zijn de monoklonale antilichamen, de proteïne kinase remmers en de immunosuppressiva lenalidomide, pomalidomide en thalidomide. Binnen de anti-reumatica zijn vooral de interleukine-remmers en TNF-alfaremmers verantwoordelijk voor de uitgaven, en ongeveer 81% van de uitgaven aan stollingsfactoren bestond in 2018 uit Factor IX en Factor VIII-geneesmiddelen.
Scherp inkopen
De zorgautoriteit verwacht dat de totale kosten voor dure geneesmiddelen blijven stijgen, omdat er weinig tot geen patenten vervallen en er meer nieuwe geneesmiddelen op de markt komen.
Wel slagen zorgverzekeraars en ziekenhuizen er vaker in scherp in te kopen en te onderhandelen over dure geneesmiddelen. Zorgverzekeraars hebben met ziekenhuizen in 2018 lagere contractprijzen voor medicijnen afgesproken dan in eerdere jaren, waardoor ziekenhuizen werden geprikkeld meer kortingen te bedingen bij fabrikanten.
Toegankelijkheid medicatie
De toegankelijkheid tot verzekerde geneesmiddelen binnen het ziekenhuis is door de stijging van kosten niet in het geding, maar zorgaanbieders en zorgverzekeraars waarschuwen wel voor verdringing van andere medisch-specialistische zorg. Zelf ziet de zorgautoriteit daar echter nog geen concrete aanleiding voor.
Patiënten moeten soms wachten op een verzekerd geneesmiddel doordat zorgverzekeraars een geneesmiddel selectief inkopen bij een aantal ziekenhuizen, en de arts niet weet of het door het eigen ziekenhuis is ingekocht. De NZa benadrukt daarom dat zorgverzekeraars tijdig duidelijk moeten maken aan ziekenhuizen of een geneesmiddel wel of niet bij hen is ingekocht, en onder welke voorwaarden.
Ook verwacht de zorgautoriteit dat zorgverzekeraars hun individuele verzekerden actief informeren over hun inkoopbeleid en wat dat voor hen betekent.
Volgens Rob Oudkerk waren ziekenhuisapothekers betere inkopers dan hun openbare collega's. Zo is het gekomen.
"Uit irritatie
Rob Oudkerk (PvdA) zat van 1994 tot 2002 in de Kamer, een tijd van hoogconjunctuur. Zijn ambitie: het verkleinen (‘al was het maar met een paar procent’) van de sociaal-economische gezondheidsverschillen. Na acht jaar moest hij concluderen dat de verschillen nog even groot waren. Maar een aantal kleine, patiëntvriendelijke dingen heeft hij wel kunnen realiseren, stelt hij vast. Dat je na een bezoek aan de specialist geneesmiddelen ook direct in het ziekenhuis kunt ophalen, bijvoorbeeld: ‘Het scheelt een loopje voor mensen die toch al slecht ter been zijn.’ De inspiratie voor dat initiatiefwetje kwam uit zijn praktijk, net als zijn plannen om de administratieve lastendruk in de zorg te verminderen. ‘Ik heb veel uit irritatie gedaan’, zegt hij. ‘Dat is een goede drijfveer.’"
https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/artsen-mijden-de-politieke-arena.htm