Aan de balie in Denemarken

Zeker 85% van haar tijd is ze kwijt aan contact met patiënten aan de balie, zegt Anita Kort, apotheker in Denemarken. “Dit is contractueel vastgelegd. De rest van de tijd doe ik bureauwerk.” Een opmerkelijk verschil met Nederland. Nog opmerkelijker is dat de Nederlandse het liever anders zou zien. “De patiënten zijn erg blij dat ik mijn kennis met hen deel en er als back up voor de assistenten ben, maar veel vragen over met name zelfzorgproducten kunnen de assistenten heel goed alleen beantwoorden. Daar ligt mijn meerwaarde niet. Liever zou ik meer tijd besteden aan het opzetten en uitvoeren van projecten en praktijkonderzoek en aan onder meer bloedglucosemetingen, vaccinaties en onderwijs in verpleeghuizen.”

Kort werkt sinds oktober 2016 in een dorps­apotheek in Kjellerup, een plaatsje buiten Silkeborg, na een jaar eerder vanwege de liefde naar Denemarken te zijn verhuisd. Gezien het vele baliewerk was de taal leren haar eerste prioriteit. “De klanken van het Deens komen redelijk overeen met het Nederlands, dus met een beetje taalgevoel krijg je het wel onder de knie.”

Medicijngesprek

In Denemarken kennen ze geen eerste en tweede uitgiftegesprek, in plaats daarvan voert Kort met iedere nieuwe chronische patiënt in een apart kamertje een zogeheten medicijngesprek van twee keer tien minuten. “Daarbij werken we een hele lijst af, over het doel van de medicatie, de werking en bijwerkingen, over goed gebruik en het inpassen van de medicatie in je dagelijks leven en hoe belangrijk steun van familie is.” Evenals in Nederland moeten ook hier patiënten wennen aan de zorgtaken van de apotheker. “De meesten denken dat dit allemaal bij de huisarts thuishoort.”

Het Scandinavische land kent één nationale zorgverzekering voor iedereen; tegen extra betaling kun je je laten bijverzekeren bij een particuliere verzekering. “Fantastisch geregeld”, oordeelt Kort, maar geen particuliere zorgverzekeraars met allemaal hun eigen preferente middelen, zoals in Nederland, betekent niet dat patiënten niet ook voortdurend met andere doosjes en kleurtjes en vormen van pillen worden geconfronteerd. “Het aanbod wordt door de staat bepaald en verandert iedere veertien dagen, waarbij ook steeds naar het goedkoopste merk wordt gezocht. Dat zorgt ook hier voor veel verwarring bij patiënten.”