Apotheker zonder zorgen

Niet meer dan dertig vierkante meter telt de apotheek van Ad van Eijsden (63) en zijn medicijnvoorraad vult hooguit veertig laden. Vanuit deze ruimte in het Rotterdamse verpleeghuis Sonneburgh vult hij, samen met zijn drie assistenten, wekelijks vier medicijnkarren. Op de afdelingen deelt het verpleeghuispersoneel de medicatie uit aan de ongeveer 150 bewoners.

Als grootste verschil met werken in een doorsnee apotheek noemt Van Eijsden dat hij “geen zorgen” heeft. “We hebben niks te maken met zorgverzekeraars, niks met preferentiebeleid. Natuurlijk zijn geneesmiddeltekorten ook hier een issue – er nu is een tekort aan levodopa/carbidopa – maar ik kan voor 90% van de tijd met mijn vak bezig zijn.”

Patiënten ziet hij niet, wel verzorgenden en verpleegkundigen die langskomen voor ‘zo nodig’-medicatie als laxeermiddelen, paracetamol of voor een antibioticumkuur. En hij heeft veel contact met artsen, wat hij erg leuk vindt. “Elke maand verzorg ik een FTO, er zijn cliëntbesprekingen en het hele jaar door medicatiebeoordelingen.”

Eigen apotheek

Van Eijsden had een eigen apotheek in Ridderkerk, die hij van de hand heeft gedaan. Maar omdat zijn handen toch jeukten – “ik heb mijn apotheek misschien te vroeg verkocht” – ging hij in op het verzoek van de Sonneburgh-directie om de farmaceutische zorg in het tehuis op zich te nemen.

“Heel interessant”, vindt Van Eijsden de verpleeghuispopulatie, die vaak kampt met verminderde nierfunctie, wat invloed heeft op de medicatievoorziening. “Daarbij gebruikt 80 tot 90% vijf geneesmiddelen of meer, van wie 50 tot 90% negen of meer. Er is dus ook veel te doen op het gebied van interacties.”

Maatwerk leveren spreekt hem aan. “Oplossingen verzinnen voor een bewoner met slikproblemen, beoordelen of iets kan worden vermalen. En zo nee, een alternatief zoeken.” Baxteren, zoals in andere verpleeghuizen, ziet hij minder zitten. “Een baxter is duurder en minder flexibel. En bij overlijden gaat het restant zó de prullenbak in.”

Van Eijsden heeft dan niet rechtstreeks met patiënten te maken, hij heeft wel met ze te doen. “Als je ziet wat ze allemaal moeten slikken, besef je: zo vanzelfsprekend is gezondheid niet. Ik heb hart voor die mensen en ben blij dat ik nog iets voor ze kan betekenen.”