Gewonnen

De berichten van de KNMP over het ‘winnen’ van de rechtszaak tegen de NZa geeft mij een zaterdagmiddaggevoel. Dat zal ik even uitleggen.

Regelmatig komt mijn zoon op zaterdagmiddag terug van voetballen – hij speelt in de D-jeugd – met de mededeling ‘dat ze eigenlijk gewonnen hebben’. Dan weet ik het al: op het wedstrijdformulier staat een nederlaag.

Afgelopen weekend was dat 2-4. Maar: de scheids had een penalty moeten geven, een doelpunt van de tegenstander was 100% buitenspel en bij een van de doelpunten was de bal niet achter de lijn geweest. Het D1-team heeft bijna alles ’gewonnen’ maar staat toch onderaan.

In de sport zie ik meer gelijkenis met de processen die nu gaande zijn rond de zorgbekostiging. Ik speel zelf geen golf – heb daar geen tijd voor – maar ik heb mij het fenomeen handicap laten uitleggen. Kort gezegd: hoe goed je ook speelt, je schiet er geen donder mee op. Door aanpassing van de handicap ben je je voorsprong al snel weer kwijt.

Dat doet de NZa nu ook: iedere efficiencyslag en iedere besparing wordt het jaar daarna weg genivelleerd. Met het risico dat we ongemerkt afglijden naar minder zorg en langere wachttijden.
Het is nu aan de koepels, maar ook de verzekeraars, om aan te geven wat nog acceptabel is en wat niet. Hoe lang mag de wachttijd zijn? Hoeveel fte moet aanwezig zijn per duizend patiënten? Hoeveel tijd mag er zitten tussen de aanvraag van een herhaling en het kunnen ophalen van de medicijnen? In sommige apotheken is dat al een week, heb ik gehoord.

Door een minimaal zorgniveau vast te stellen kunnen we voorkomen dat we in een situatie komen zoals de thuiszorg dat heeft meegemaakt. Je hebt tenslotte altijd marktpartijen die vinden dat het nóg minder kan.