De kuurtjespatiënt

Mevrouw Oost, 72 jaar, is een bekende in ons zorgcentrum. Elke discipline heeft haar eigen ervaringen met deze aardige mevrouw. De apotheek ziet haar vrijwel wekelijks, en dat is niet alleen vanwege de baxter die zij gebruikt. Eigenlijk ken ik haar als ‘de kuurtjespatiënt’: telkens weer een stootkuur prednisolon gecombineerd met een antibioticum.

Ook buiten ons centrum geniet mevrouw bekendheid, want meerdere specialisten zijn erbij betrokken haar op de been te houden. In een lage flat, nabij de apotheek, woont mevrouw Oost vijf hoog. Als je de galerij oploopt weet je dat je goed zit, want een warme, vieze rookdeken komt je tegemoet. En daar, tussen die rookwolken en haar vriend de zuurstoftank, staat een lachende en vrolijke mevrouw Oost.

Waarschijnlijk is dat ook haar beste medicijn, haar vrolijke en ongecompliceerde houding. Als ze mij ziet verschijnen, zegt ze standaard: “Ik meende je al te herkennen.” Ze houdt alles om haar heen graag goed in de gaten. De buurvrouw ken ik inmiddels ook, want met haar wordt heel wat afgekwebbeld en ook zij is waakzaam over wat in hun flat gebeurt.

Je zult begrijpen dat, toen wij hoorden dat onze mevrouw Oost kanker had, ons team haar snel wist te vinden. Daar was geen buddysysteem voor nodig, immers onze sociale kaart was helder, het team betrokken en kordaat in de begeleiding. De ‘oncolyticakuurtjes’ volgden elkaar in rap tempo op, en zijn telkens per kuur ter hand gesteld. Mevrouw Oost is dankbaar voor onze betrokkenheid en maakt het naar omstandigheden prima.