Snoepgedrag

Het gezondheidscentrum waarin ik werk is sinds kort verbouwd. Het ziet er nu licht en overzichtelijk uit. Hier en daar slingeren nog wat dozen rond, maar patiënten weten daar goed tussendoor te manoeuvreren. Helaas zijn mijn kantoor en de voorlichtingskamer nog ondoordringbaar, waardoor ik niet optimaal kan werken.

Gelukkig zit ik op de begane grond van een verzorgingshuis, zodat ik tijdelijk kan uitwijken naar de kantine. Best gezellig tussen al die bejaarde bewoners, die overigens grotendeels mijn vaste klandizie zijn.

Het valt me op dat vooral de oudere dametjes kwistig zoetwaren nuttigen. Een aantal ken ik wat beter vanuit het polyfarmacieproject dat zorgverleners in ons gezondheidscentrum met bewoners van het verzorgingshuis doen. Een vast bespreekpunt bij dit overleg is de voeding, vooral bij bepaalde subgroepen zoals diabeten. Diezelfde dametjes lachen me vriendelijk toe terwijl de taartjes naar binnen worden gewerkt. Dat verklaart in ieder geval de wisselende bloedglucoses die zijn gemeten, maar introduceert meteen een nieuw probleem: hoe ga je met deze nieuwe informatie om? En waarom is dit niet eerder naar voren gekomen tijdens een overleg?

Dit bewijst dat je goede polyfarmacie of medicatiebeoordelingen niet alleen kan doen. Alle betrokkenen zijn nodig voor een goed eindresultaat. Dit is meer dan uitsluitend een papieren oefening. Ook blijkt dat voor succesvolle farmacotherapie, naast technische vaardigheden, communicatieve eigenschappen doorslaggevend zijn.

In deze casus hadden we het snoepgedrag van de betreffende mevrouw over het hoofd gezien, iets waarop we nu standaard extra letten.