Eén (eerste) lijn trekken

De afgelopen maanden ben ik veel aanwezig, als spreker, op regionale bijeenkomsten over medicatieoverdracht. Steeds zie ik een goedgevulde zaal met apothekers en huisartsen, die daar gezamenlijk de schouders onder willen zetten. De eensgezindheid is ontroerend. Of het nu komt door een gezamenlijke ‘vijand’ – de zorgverzekeraar – of een gezamenlijk doel – de patiënt – het domeindenken lijkt totaal verdwenen.

Als ik in mijn directe omgeving kijk, zie ik dat de aanvankelijke reserves bij het uitwisselen van labgegevens dreigt om te slaan in over-enthousiasme. Sommige gegevens willen we en mogen we helemaal niet hebben. De artsen zien dat er met de nierfuncties, als voorbeeld, nuttige interventies worden gedaan. Het beeld dat de apothekers die gegevens alleen willen hebben omdat ze er recht op hebben, is al lang weg.

Er is echter nog veel werk te doen. De dossiers die gedeeld worden, zullen soms opgeschoond moeten worden en leesbaar gemaakt voor derden. Als voorbeeld: patiënt komt bij arts met keelontsteking en krijgt antibiotica. Dezelfde patiënt meldt en passant wat jeuk te hebben ‘van onderen’ en krijgt daarvoor gyno-miconazol. Als de arts geen nieuwe episode opstart, blijft het artsendossier volkomen logisch, maar krijgt de apotheek voor de gyno-miconazol de indicatie keelontsteking mee.

Aan de apotheekkant zijn de afgeleide contra-indicaties en de eigen producten of doseringscodes aan opschoning toe. Maar met het vertrouwen dat is ontstaan gaat dat zeker lukken.

Ik rij regelmatig met een glimlach terug naar huis, na een dergelijke bijeenkomst.