Emotie en ratio

Daar gaat je zomervakantie. Je bent een van de paar honderd mensen met de ziekte van Pompe of Fabry en dan adviseert het College voor zorgverzekeringen (CVZ) dat jouw behandeling straks niet meer moet worden vergoed. Je bent te duur. Twee jaar langer leven is onbetaalbaar geworden en je kunt geen beroep doen op de solidariteit in het basisverzekeringspakket om die kosten op te hoesten. Het slaat de bodem onder je bestaan uit en het slaat de bodem onder het verzekeringsstelsel uit. Want je verzekert jezelf juist voor die zaken die je zelf niet kunt betalen. Emotioneel krijg ik vlekken in mijn nek van dit advies.

Rationeel dan. Het CVZ zegt: de beperkte medische meeropbrengst weegt niet op tegen de torenhoge kosten. Politici mogen dan over elkaar buitelen om te showen hoe sympathiek ze staan tegenover de zwakkeren. Ze spelen fabrikanten de zwartepiet toe voor de prijs van die gewraakte middelen. Maar het is een economisch feit dat als er weinig gebruikers zijn, de terugverdienprijs per gebruiker hoog zal zijn. De doelmatigheidsafweging valt voor deze middelen dan negatief uit. Wrang maar waar.

En toch: ik krijg de emotie niet klein met deze ratio. Het advies is gevaarlijk. Waarom zou je nog weesgeneesmiddelen ontwikkelen met deze redeneertrant van overheidsorganen? Welke middelen zijn in 2013 aan de beurt? Hoe solidair is straks nog ons veelgeroemde verzekeringspakket?

Afblijven dus. Voorlopig. Eerst investeren in het uitknijpen van de verspilling. Dan eenmalige zaken uit de vergoeding kieperen, zoals de HPV-vaccinatie. Dat kunnen mensen best zelf betalen. En dan ga je toch nog met vakantie.