Hufterig

Een paar keer per jaar mag ik dienst draaien voor de regio. Vrijwel elke dienst zijn er wel voorvallen die het vermelden waard zijn. En dan bedoel ik niet alle doseringen die in de dienstsetting aangepast moeten worden, want dat is dagelijkse routine. Nee, deze keer wil ik het thema gedrag bespreekbaar maken. Volksgedrag.

Het valt me op dat vele patiënten zich bijzonder opvallend gedragen. Natuurlijk, de mensen zijn ziek, maar dat spreekt niemand vrij van fatsoenlijke omgangsvormen en waarden. Hard brullen, roepen dat de tent afgebroken gaat worden als ze niet snel worden geholpen, slaan op ramen en deuren, kwetsende opmerkingen en ander verbaal vuurwerk zijn eerder regel dan uitzondering. De inmiddels fameuze uitspraak ‘doe ’s effe normaal man’ is dan ook zeker op zijn plaats in dit verband. Wij als zorgverleners voelen ons niet altijd meer op ons gemak tijdens en zelfs na ons werk. Hoever moeten wij eigenlijk gaan met onze zorgplicht?

Als een patiënt compleet doordraait aan de balie, in een ruimte vol wachtenden, en er gaat zoveel dreiging van uit dat de politie erbij wordt gehaald, ben je dan verplicht deze persoon nog een zorgdienst te leveren? Onder welke omstandigheden mag je afzien van het verstrekken van medicijnen? En is dat verantwoord? Hoe ga je om met excessieve agressie en onredelijke eisen?

Je kunt, pragmatisch, zeggen dat jou vanachter je kogelvrije glas weinig kan gebeuren, maar de werkelijkheid voelt naar mijn mening geheel anders. Je kan dit niet zomaar van je laten afglijden, maar wat moet je dan wel?