Landelijke Infrastructuur

Dit jaar moet het jaar worden waarin de Landelijke Infrastructuur, vroeger bekend onder de afkorting LSP, onder regie van een gebruikersraad uitgroeit tot iets moois.
In alle politieke commotie rondom de infrastructuur zouden we haast vergeten waar het om gaat: een onmisbaar stuk gereedschap bij de uitoefening van ons werk. Zouden we het pikken als de politiek zich bemoeit met de keuze van ons AIS of onze fax?

De zorgverleners, in overleg met de patiëntenverenigingen, zijn heel goed in staat dit stuk gereedschap vorm te geven. Daarbij op ruime afstand bijgestaan door de koepels. Deze koepels moeten vooral niet te dicht op de dagelijkse uitvoering zitten, maar zich meer bezighouden met de standaardisatie en met het langetermijnbeleid.

Het dossierhouderschap is daarvan een voorbeeld. Voor de infrastructuur is een abonneehouder al gedefinieerd, anders kunnen mutatieberichten en labgegevens nergens naartoe. Meerdere abonneehouders per patiënt is technisch mogelijk. Aan de koepels om goede afspraken te maken opdat niemand tussen wal en schip valt. Het risico van meerdere kapiteins op een schip is anders evident.

Let wel, we praten hier niet over verre toekomstmuziek. Het is allemaal al klaar! Natuurlijk moet er nog werk verricht worden bij de systeemhuizen; die zijn in april 2011 gestopt met verdere ontwikkelingen op het gebied van de landelijke infrastructuur.

Nu Ozis dit jaar eindelijk uit de lucht gaat – langer in de lucht houden is niet verantwoord –  zal de Landelijke Infrastructuur de functie kunnen overnemen.

Natuurlijk met opt-in en een goede discussie over de regionalisering. Ik geloof erin!