Onmisbaar

“Dit moet ik zeker zelf betalen”, was het eerste dat ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. En nee, dit keer ging het niet over het preferentiebeleid.

Ik had deze mevrouw gebeld om haar uit te nodigen voor een medicatiebeoordeling. Het blijkt dat patiënten het beleid van de zorgverzekeraar soms met nog meer argwaan volgen dan onze eigen beroepsgroep. Maar zo snel laat ik me als jonge apotheker natuurlijk niet uit het veld slaan.

Een week later sprak ik haar in de spreekkamer over haar pillen. De oude dame had daarna nooit meer last van die vreselijke boeren na haar alendroninezuur ...

“Wat goed dat jullie dit doen.” En: “Fijn dat jullie hier zo goed naar kijken.” Of: “Het kan er alleen maar beter van worden.” Dat zijn de reacties die medicatiebeoordelingen geven. De patiënt ziet en voelt wat ik als apotheker voor haar doe. Mijn zorg is zichtbaar. Mijn zorg is onmisbaar. Gewoon door mijn werk te doen, wordt ons vak transparant.

Regelmatig moet ik mijn vrienden uitleggen wat ik in de apotheek doe. Terwijl ik, zonder het echt te willen, precies weet wat diezelfde vrienden die dag denken en doen. Van hun ergernissen over de NS tot en met de strandfoto’s in Thailand aan toe. En dit alles in één oogopslag: Twitter, Facebook, YouTube, voor mij is zichtbaar wat ze doen.

Wij zijn dan ook maar begonnen met twitteren over ons vak. En zowaar, het werkt! VWS twittert met ons mee en een week later kwetteren we in de apotheek over onze zorg. Hoe zichtbaar wil je worden? Misschien twittert ook u binnenkort uw interventies naar Rutte.