Schutting

In een aangeharkt land als Nederland zijn we dol op onze postzegeltuintjes, en dan vooral op de schuttingen die we plaatsen – kosten gedeeld met de buren – om inkijk in het eigen domein te voorkomen. Bijkomende hobby: alles wat over de schutting geworpen kan worden, werpe men met kracht en overtuiging in het groen van de ander.

Poliklinisch afleveren van dure geneesmiddelen? Stuur de patiënt onschuldig glimlachend naar de eigen openbaar apotheker. Vervolgactie: stuur de patiënt met recept evenzo vriendelijk weer terug naar het ziekenhuis.

Niet alleen recepten verdwijnen in een boog over de omheining: verantwoordelijkheden liggen nog beter in de werphand. Middelen niet leverbaar? Bijbetalen? Generieke substitutie? Antirimpelcrème werkt niet? Allemaal waar, maar de schuld ligt elders. De bedrevenheid is groot in de NIMBY-uitleg van verantwoordelijkheden. It’s everywhere, but Not In My BackYard.

Ja, het is soms modderig in de achtertuin. En ja, we wroeten allemaal met grote regelmaat de perkjes om en daar krijg je vuile handen van. Maar om ze dan consequent in onschuld te wassen, wordt irritant. Wie met modder gooit, verliest grond. Hoe begrijpelijk de frustraties soms ook mogen zijn, met een teveel aan defensief en dreinerig optreden wordt de sympathie voor de openbaar apotheker er niet groter op.

Het wordt tijd voor het grote omdenken. Positioneer je als partner van de patiënt, als gids in het met talloze hagen opgebouwde gezondheidsdoolhof. Wijs de weg. Leg uit. Denk mee. Begeleid. Bewaak. Volg. En maak die rol waar. Als je dan toch een keer keihard wilt vloeken, doe dat dan binnenshuis. En gebruik daarbij de meest creatieve schuttingtaal die je kunt bedenken.