Taart

Als het om gedragsverandering gaat, hoort de patiënt met fors overgewicht tot de buitencategorie.

De tonronde mevrouw Slager snapt het echt niet, en legt me omstandig uit dat haar dagelijkse intake de drie slablaadjes echt niet overstijgt. De gesprekken over al die veelbelovende diëten. Het klagen over de diëtist die meer voedsel voorschreef dan ze zelf ooit zou nemen. Het langzaam toegroeien naar een maagband-wens.

Ik toon begrip, adviseer over voeding, praat over snoepen en alcoholgebruik, over bewegen. Ze gaat gemotiveerd bezig met het ADDH-dieet (alles door de helft). Een indrukwekkend resultaat geeft het op korte termijn niet, en dat werkt niet in ons voordeel.

Voor effectieve gedragsverandering is op z’n minst inzicht in het probleem nodig. En motivatie tot veranderen. Ontbreekt dat bij mevrouw Slager? Welnee! Die is zich zeer bewust van het probleem en gaat daar ernstig onder gebukt. Ze is meestal ook behoorlijk gemotiveerd. Maar als ze haar eetpatroon verandert, duurt het lang voordat van resultaat gesproken kan worden. Te lang …

Stel je zo’n fors te dikke vrouw voor, die thuis gebukt gaat onder het commentaar op haar gewicht. Die door de huisarts en de diëtist met de beste bedoelingen op dat gewicht wordt aangesproken. Die vaak een beetje suiker heeft en door de praktijkondersteuner aan de cholesterolverlagers wordt gezet. Stel je voor dat die arme vrouw ook nog eens door de apotheker op de risico’s van haar overgewicht wordt aangesproken bij het afhalen van de simvastatine. Alsof de banketbakker een preek houdt bij de aanschaf van een verjaardagstaart. Zo’n man wordt toch over de toonbank getrokken of krijgt slaag met de handtas? Levensgevaarlijk, niet aan beginnen!