Kwaliteit

Het verschil in kwaliteitsdenken tussen apotheker en zorgverzekeraar wordt weer eens pijnlijk duidelijk wanneer het aantal sterren opnieuw wordt vastgesteld. Op de bedrijfseconomische aspecten ga ik even niet in. Via de SFK worden kwaliteitsindicatoren aangemaakt. Die zijn bedoeld voor intern gebruik; je kunt daarmee de bedrijfsprocessen aanpassen. Eigenlijk zijn het signalen dat je even naar een aantal patiëntendossiers moet kijken. Ervan uitgaande dat je dit doet en waar nodig ingrijpt, de interventie vastlegt in het zorgregistratiesysteem, is dit allemaal goed op orde. Tot een zorgverzekeraar met zijn blik naar de cijfers kijkt. Dan lijkt alleen het getal heilig, de interventies doen er niet toe.

Een voorbeeld om alles duidelijk te maken: er is een indicator die aangeeft welke patiënten met chronisch corticosteroïdengebruik in aanmerking zouden komen voor een bisfosfonaat. Let op de woorden: in aanmerking zou komen! Nu zijn er zeer valide redenen om een patiënt géén bisfosfonaat te geven. Wij hadden afgelopen jaar een aantal terminale patiënten, bedlegerig, die we vanzelfsprekend geen bisfosfonaat gaven. Hiermee beoordelen we een richtlijn op individueel niveau, dat heet zorg. Alleen maar naar de kille cijfers kijken, dat heet schadeverzekering.

Een ander voorbeeld is het laxans bij opiaten. Er zijn redenen te over om dit op individueel niveau niet te doen, wanneer iemand een stoma heeft bijvoorbeeld. Door strakke afspraken met artsen te maken en door goede procedures die door de software worden ondersteund, horen we hier 100% te scoren. De indicator laat nog geen 50% zien.

Gelukkig is er een klachtenregeling.