Medische noodzaak
Sinds begin dit jaar kijken we extra goed naar iedere medische noodzaak tot aflevering van een specialité. Waar mogelijk gebruiken we het ZN-formulier. Hier is duidelijk een driedeling gemaakt: de patiënt verklaart dat hij/zij het generiek veertien dagen heeft gebruikt (de eerste stap); sommigen zijn zo dom dat ze één dag na de verstrekking van het generiek al terugkomen met een ondertekend formulier waarin ze dat verklaren. De arts moet een geldige reden opgeven (de tweede stap); het merendeel doet dat keurig, een enkele arts maakt er een potje van en schrijft de meest bizarre bijwerkingen op. Het type bijwerkingen waarvan Lareb graag zou horen, maar aan een Lareb-melding wil de betreffende arts dan weer niet meewerken. Alles overziend tekent een apotheker ten slotte het formulier en bepaalt óf sprake is van medische noodzaak (de derde stap).
In tegenstelling tot de zorgverzekeraar kennen wij de patiënt en zijn omstandigheden. Vooral bij psychofarmacagebruikers slaan we vaak de eerste twee stappen over. Het labiele evenwicht en het vertrouwen verdragen geen enkele verstoring, ook niet van een ander doosje. Wij kénnen de patiënt; hij/zij komt vaak wekelijks een portie halen, bijvoorbeeld vanwege suïciderisico.
Het is een keuze van de verzekeraars om de uiteindelijke beoordeling bij de apotheker neer te leggen. Een verstandige keuze, zij het soms wat arbeidsintensief. Dan kan het niet zo zijn dat de apotheker hiervoor publiekelijk veroordeeld wordt, zoals onze voorzitter, zonder de redenen achter bepaalde beslissingen te kennen.
Was het maar zo mooi. Medische Noodzaak verklaring is geen reden voor de verzekeraars om te corrigeren voor de contractueel vereiste substitutie graad; 97% niet gehaald? Dan een malus van x cent per regel. En als de huisarts eist dat het origineel wordt afgeleverd en de apotheker slaagt er niet in om die eis onderuit te halen, dan vergoed de verzekeraar het origineel, maar de malus blijft staan.
Enige remedie tegen de onzin van Medische Noodzaak en afwenteling van risico's is klip en klare ziektekostenpolissen: verzekeraar X vergoed alleen generiek van merken a, b en C. Verzekeraar Z alleen van merken D, E, en F. Geen vergoeding voor specialite multi source. Laat de verzekeraar het maar uitvechten met de verzekerden. Kwestie van transparant contracteren. En verzekeraar Y vergoed alles, maar de polis kost dan wel E euro per maand meer. Bonus voor verzekerden als zij generiek accepteren, volle premie als zij zelf kiezen. De arts en apotheker kunnen adviserend optreden; laat de prijzen maar zien.
Laat de verzekeraar maar beslissen, maar dan wel openlijk en niet op de huidige achterbakse manier.
En wisselen van specialite naar generiek in een Baxter is juist het meest eenvoudig te realiseren. Zyprexa e.a. omzetten naar generiek is geen enkel probleem; substitutie graad van 100% wordt gehaald.
Denk dat achter het RvdM verhaal een ander verhaal schuil gaat.