Misbruik(t)

“Ik weet dat dit recept van vorige week is, maar toen was ik ziek en nu heb ik ze echt nodig.”

Zenuwachtig plukt ze aan haar haren, haar hand trilt. Ze is 29 jaar en broodmager. Met moeite houdt ze zich staande aan de balie, de blik strak op het recept gericht. De peuk van de secuur uitgemaakte joint verborgen in haar hand. Het zweet staat op haar voorhoofd, ondanks de vrieskou buiten.

De geur van marihuana ontgaat ook de andere bezoekers in de publieksruimte niet en met meewarige blik worden de bewegingen aan de balie gevolgd. De assistent naast mij pakt tactisch haar rol en na een opgewekt “Kan ik u helpen?” loodst ze een andere patiënt naar het eind van de balie en gaat in gesprek. Ik lees het recept: diazepam 10 mg, tien stuks, zo nodig driemaal daags een tablet extra naast weekmedicatie. Het is inderdaad meer dan een week geleden uitgeschreven door de huisarts. Twee weken geleden hetzelfde recept van de dienstdoende psychiater van de GGZ; medicatie was zoekgeraakt. De weekmedicatie krijgt ze op voorschrift van de GGZ-arts: per dag 120 mg methylfenidaat, 20 mg Zyprexa en 30 mg diazepam.

Zonder enig ceremonieel wisselt een paar keer per week het perspectief in de apotheek: van een farmacotherapeutische behandeling naar de instandhouding van een verslaving. De grenzen zijn vaag, de problematiek is complex, de leugens evident. Wat heb je als apotheker te bieden op zo’n moment?

“Wil je even gaan zitten”, vraag ik haar. Ze blijft liever staan. En haar blik geeft me te verstaan dat ze geen zin heeft in gezeur. Gewoon even die pillen pakken en wegwezen.