Regelwoud

Tegenwoordig moet je een halve jurist zijn om farmaceutische zorg te kunnen leveren: polisvoorwaarden, vergoedingsregelingen, preferentieregels, declaratievoorwaarden, contractvereisten, privacywetgeving, milieubepalingen, machtigingsformulieren. In het woud aan administratieve regels is het moeilijk om tussen de bureaucratische vertakkingen en distels de patiënt nog te zien staan.

Onlangs heeft onze zorgautoriteit weer een nieuwe loot geplant: transparantie-eisen. Een glansrijk voorbeeld van de uitzondering die de regels bepaalt. De eisen richten zich op het apotheekbezoek van personen die niet verzekerd zijn of wiens verzekeraar geen contract met de betreffende apotheek gesloten heeft.

Dat komt niet vaak voor. Aan het begin van dit jaar meldde de NZa zelf dat de gemiddelde verzekeraar 94% van alle apotheken gecontracteerd heeft. Daarbij bracht het CVZ afgelopen maand juichend in de media dat zij het aantal onverzekerden heeft teruggebracht tot 30.000.

Met dat aantal in het achterhoofd keek ik afgelopen week wel op van het bericht van minister Dijsselbloem die 18.000 zorgtoeslagen zou hebben stopgezet omdat de ontvangers – onder wie een paar honderd dode Polen – geen zorgverzekering zouden hebben afgesloten. Tja, lang leve onze transparantie-eisen! En natuurlijk, dan zijn er nog de buitenlandse toeristen. Maar ik ben bang dat, als wij een poging zouden wagen om onze oosterburen ons bekostigingssysteem uit te leggen, zij toch vooral het gevoel overhouden in een slecht nagesynchroniseerde film met verkeerde ondertitels te zijn beland.

Een gouden stelregel is dat de kosten die een regeling meebrengt niet hoger mogen zijn dan de eventuele baten. Met die regel in het achterhoofd, kan er heel wat dor hout worden weggehakt. De bijl erin! Voor de broodnodige lucht en ruimte voor de patiënt.