Samen komen we eruit

Het is trending news dat vrije onderhandelingen over de prijs van medicijnen de toekomst vormen. Rinnooy Kan en Reibestein zijn er op basis van hun veldonderzoek van overtuigd dat het goed moet komen. En misschien hebben ze gelijk, ook al voelt dat op dit moment nog niet zo. Hoe komt dat toch? Waar komt mijn twijfel vandaan, waarom zegt mijn gevoel niet: ‘hup, niet kniezen, maar voor een nieuwe toekomst kiezen’?

Afgelopen week kreeg ik een spoedbericht van een wakkere collega. Onverwachts had een grote zorgverzekeraar alle incontinentievoorzieningen afgekeurd. Een snelle blik in ons contract wees uit dat de apotheek zich aan de spelregels had gehouden. In dit geval heeft het er alle schijn van dat de betreffende zorgverzekeraar eenzijdig een wijziging heeft doorgevoerd in het contract. En o ja, vergeten heeft daarover te communiceren. Net zoals een klein jaar geleden, toen een andere grote zorgverzekeraar, ook al eenzijdig, een lopend contract wijzigde. Toeval of niet, ook toen was het onderwerp de incontinentievoorzieningen.

Ook huisartsen worstelen met deze club spelbepalers. Er worden bezuinigingen afgekondigd, die vervolgens door slim onderhandelen weer grotendeels worden teruggedraaid. Inzet: doelmatigheid. Doel: besparing. Tijdspad: had al lang moeten gebeuren! Er wordt echter aan voorbijgegaan dat als de huisartsen niet doelmatig voorschrijven, de apotheken nooit hun doelstelling doelmatig af te leveren kunnen halen.

De toverformule in beide situaties is in gezamenlijkheid een gedragen oplossing te zoeken. Een spel waarin alle partijen zich betrokken en gehoord voelen en bindende afspraken maken. Via een PDCA-cyclus kan het masterplan betaalbare zorg worden bijgeschaafd. Maar alleen in gezamenlijkheid.

Kortom, vrije onderhandelingen kan wel, maar dan op basis van eerlijke spelregels.