Terugroepactie

Je eerste reflex bij het lezen van deze kop is het gevoel: o nee, niet weer eentje. Toch?

Een terugroepactie, in farmaceutisch vakjargon recall genoemd, is hip. Waarom eigenlijk? Er is niks hips aan iets terugroepen. Sterker nog, het is irritant, levert extra werk op, geeft onrust en laat doorschemeren dat een andere partij – ‘stakeholder’ om in hip jargon te blijven – iets niet helemaal goed heeft gedaan.

Laat ik het eens onderbouwen met wat feiten, want alleen op je gevoel afgaan is zo’n cliché. Vanuit mijn kwaliteitshandboek kan ik handige overzichten aanmaken van alles wat ik erin heb gestopt aan registraties: fouten, klachten, complimenten, et cetera ... én recalls. Over 2011 en 2012 bleef de teller steken op vier, respectievelijk zes recalls. Wellicht een onderrapportage. Het huidige jaar 2013 maakt een klapper met 26 meldingen. Een heuse trendbreuk dus. Kortom, stof om over na te denken en om over te praten.

Steeds meer fabrikanten roepen producten terug. Daarmee is een levendige en nieuwe zorglogistieke stroom in apotheken op gang gekomen, zeker wanneer er op patiëntniveau acties moeten worden ondernomen.

Blijkbaar worden productieprocessen complexer, zijn er strengere kwaliteitseisen en is de output daardoor kwetsbaarder. Een zorgelijke ontwikkeling, want nu moeten apothekers – als eindpunt in de keten – problemen oplossen. Het probleem verplaatst zich dus van de producerende naar de afleverende partij, tenminste dat blijkt uit mijn eigen registraties. De partner om dit probleem praktisch op te lossen ligt voor de hand: de fabrikant. Maar beter is dit soort problemen te voorkomen; bij wie kan ik daarvoor terecht?