Vertrouwen

“Dag mevrouw Lubbers, ik wist niet dat ik een tv-ster als apotheker had.” Een week na mijn tv-optreden heb ik meneer A (73) aan de telefoon.

Vorig jaar ben ik na een ziekenhuisopname bij hem op huisbezoek geweest. Door een slechte nierfunctie en hoog kalium ontstond een contra-indicatie voor de bij ontslag voorgeschreven medicatie. In overleg met de cardioloog is de medicatie aangepast. Ik heb het zelf bezorgd om uitleg te kunnen geven. Toentertijd was zijn reactie: “Wat fijn dat u zoveel tijd in mij wil steken. En u hebt al zo’n drukke baan!”

Sinds meneer A weet dat dit soort problemen oplossen juist de kern van mijn baan is, komt hij regelmatig langs met vragen. Na elk polibezoek komt hij zijn AMO en labwaarden brengen. Nu belt hij vanuit het ziekenhuis; hij is gisteravond met de ambulance binnengebracht. “Kunt u mijn medicijnen controleren? Ik vertrouw die dokters maar niets. Ik heb liever dat u ernaar kijkt.”

Heel fijn dat er patiënten zijn die je zo vertrouwen dat ze je vanuit het ziekenhuis bellen, maar hier kan ik meneer A niet bij helpen. Of toch wel? Ik bel mijn collega-ziekenhuisapotheker met de vraag of zij bij meneer wil langsgaan om zijn medicatie te bespreken.

Een week later kom ik hem op straat tegen. Hij vertelt mij dat hij samen met de ziekenhuisapotheker de medicatie heeft doorgenomen; er was inderdaad thuismedicatie abusievelijk gestopt door de SEH-arts.

Meneer A vertelt mij: “Gelukkig dat u iemand kon sturen. Ik ben blij dat de jonge generatie elkaar zo goed weet te vinden.”

Daar kan ik alleen maar “ik ook” op antwoorden.