Doel

Wat er ook gebeurt, het WK-voetbal kan voor mij niet meer stuk sinds die iconische goal van onze Flying Dutchman Robin van Persie – RVP zoals het voetbalgekke Engeland hem liefkozend placht te noemen. Met zijn fabuleuze snoekduikkopbal in de broeierige voetbaltempel van het Braziliaanse Salvador bracht hij niet alleen onze natie, maar ook het voetbalminnende deel van de wereld in extase.

Nederland leeft weer op een oranje wolk en de zielloze discussie over hét systeem is met één fenomenale actie genadeloos doorgeprikt.

5-3-2. Er was geen ontkomen aan.

Zelfs mijn overbuurvrouw van driehoog-achter scheen zich erover te moeten opwinden dat het 4-3-3-systeem, de onvolprezen Hollandsche School, zo maar door die vermaledijde Louis aan de kant was gezet. “Is hij nou zo dom, of ben ik nou zou slim!”, roeptoeterde ze bij de groenteboer. Het systeem is niet heilig.

En dat is maar goed ook, anders hadden we dit moment van doeltreffende schoonheid moeten missen. Daar kunnen we in de zorg ook wat van leren. Ook daar verliezen we de werkelijkheid bij tijd en wijle uit het oog onder de tucht van het systeemdenken en de schijnzekerheid van de regelzucht. Het is niet omdat het niet in het systeem past, dat iets niet kan. En het wil niet zeggen dat iets goed is omdat het binnen de regeltjes past. Dat laatste is misschien wel even schrikken voor toezichthoudend Nederland. Ook in de zorg moeten we met elkaar meer het doel voor ogen houden. Dan gaat scoren vanzelf.