Duizenddingendoekje

Mijn oude overbuurvrouw zweert erbij: haar duizenddingendoekje. Zo’n doekje dat overal goed voor is: poetsen van het fornuis, afstoffen van de vissenkom en wegwerken van de aanslag onder de toiletbril. Je kunt het zo gek niet bedenken. Het vaalgele, afgekloven vod ligt altijd pontificaal binnen haar handbereik.

Als ik kijk naar de curieuze levensvormen die zich in het doekje genesteld hebben, dan zou het me niet verrassen als ze er bij tijd en wijle ook mee onder de douche stapt.

Het absorptievermogen is al ver over de uiterste houdbaarheidsdatum, maar het doekje kan nog járen mee. “Dat is gewoon een kwestie van nog eens extra hard uitwringen”, zegt ze.

Het beeld van het duizenddingendoekje kwam bij me naar boven, toen apothekers onlangs voor de zoveelste keer te maken kregen met een terugroepactie van geneesmiddelen. Dit keer ging het om een veelgebruikte cholesterolverlager. Een beproefd recept: als er iets misgaat, mogen apothekers de boel herstellen. En ondanks het feit dat de betreffende producent prominent zegt samen te werken aan een gezondere wereld, geeft zij niet thuis als het gaat om compensatie voor de inspanningen om de potten met in opspraak geraakte pillen terug te halen.

De Verenigde Naties mogen Nederland weliswaar kapittelen als het gaat om het verschijnsel Zwarte Piet, maar het zwartepieten blijkt een multinationale hobby. Afschuiven van verantwoordelijkheden en afwentelen van kosten op de laatste schakel van de keten lijkt de norm. Maar wij zijn toch zeker Sinterklaas niet!