Lowbudgetzorg

Een groot deel van de tijd die we hebben met de patiënt, besteden we aan gepraat over randvoorwaarden. Recent is daar de discussie over het eerste-uitgiftetarief bij gekomen. “Ik heb die informatie toch helemaal niet nodig? Ik kijk wel op het internet.”

Als apotheker hoort het bij mijn zorgtaak patiënten te informeren en te begeleiden bij hun medicijngebruik. Daarnaast bepalen we bij een eerste uitgifte of dit medicijn wel het meest geschikte medicijn is voor deze patiënt. En dat kost tijd. Gelukkig niet bij elke patiënt even veel, maar hoe vaak ben ik wel niet minstens een half uur bezig om een specialist aan de lijn te krijgen? Dat zit ook allemaal in dat tarief. Maar misschien moeten we het helemaal anders doen en moeten we de patiënt laten kiezen.

Wilt u niet betalen voor de standaardzorg van de apotheek? Prima, uw keuze, maar als we signaleren dat het mogelijk niet het juiste middel is, mag u het zelf uitleggen aan de dokter. Heeft u na een paar weken toch vragen? Prima, rekenen we u een extra consult. Moet u switchen naar een duurder medicijn omdat u het verkeerd inneemt? Prima, betaalt u dat ook zelf. Wilt u geen toestemming geven voor het LSP? Prima, maar telkens als een huisarts of apotheker het medicatieoverzicht compleet wil krijgen, rekenen ze u € 10 extra.

Mijn grootste angst is alleen dat juist die patiënten die deze extra begeleiding het meeste nodig hebben, voor de goedkoopste oplossing kiezen en daarmee zichzelf tekortdoen. Transparantie in de zorg is prima maar NZa, bedenk goed wat het effect is van uw beleid.