(On)bemind

“Jij bent geen clinicus; jij denkt alleen theoretisch. Ik ben de arts, en ík zie of het goed gaat met de patiënt. Jij kunt me niet zeggen dat de clozapine moet worden gestopt, dat bepaal ik zelf.”

Mijn advies om clozapine tijdelijk te staken bij een patiënt met koorts en een clozapinespiegel van 2,1 mg/l viel verkeerd bij de specialist ouderengeneeskunde. Hoewel ik inderdaad heb geleerd dat we de patiënt moeten behandelen – niet het getal – had ik toch mijn twijfels bij deze afhandeling.

Opvallend: een dergelijke reactie is mij vanuit de psychiatrie nooit ten deel gevallen. Integendeel, overleg over spiegels en doseeradviezen zijn daar meer dan welkom. Zowel de ‘klinische kant’ als de ‘theoretische kant’ worden meegenomen. Samen komen we tot een goed behandelplan. Deze onlogische correlatie valt mij vaker op. Hoe minder gespecialiseerd een arts is, hoe minder vaak een apothekersadvies wordt aangenomen. Dit komt denk ik vooral doordat wij ‘onbekend’ zijn. Als coassistenten beginnen in het ziekenhuis, weten ze soms niet eens van het bestaan van de ziekenhuisapotheker! Laat staan dat ze weten wat wij aan kennis in huis hebben. Na frequenter contact wordt dat gelukkig steeds beter. Bekend maakt dus bemind.

Rest mij de vraag waarom wij elkaar pas na de studie op de werkvloer leren kennen. Inzicht in elkaars vak zou al tijdens de opleiding moeten worden verkregen, om overleg vanzelfsprekender te maken. Misschien is het tijd een studenten-MDO in te voeren.