Solidariteit

Voor € 6 koop je een familiezak M&M’s. Voor dat bedrag kun je ook een uur of twee parkeren in een grote stad, een paar minuten bellen naar het buitenland, 40 gram tabak oproken, twee pakken koffie inslaan, uitgebreid winkelen bij de Action, of een kop thee en een punt appeltaart op een niet al te centraal gelegen schaduwrijk terrasje nuttigen. Je kunt er je bad een paar keer van vol laten lopen met heet water, bij de Lidl een paar liter schuim van halen, een fles tweederangs prosecco naar binnen werken, je bescheiden donatie aan Greenpeace overmaken, een T-shirt laten stomen, twee ijsjes eten in de Efteling, een riem kopen bij de Primark, vijf paar door kinderhanden gefabriceerde sokken op de markt, een carnavalsmasker, zwartepietenschmink (maar niet bij de HEMA).

Het publiek is blind geworden voor het solidariteitsaspect dat vastzit aan tarieven, premies en belastingen. Je betaalt mee aan de extra zorg, begeleiding, informatie, discussie, en controle die anderen nodig hebben, en in vergelijking met de massa zijn er dat relatief weinig. Je betaalt mee aan de kinderbijslag van anderen, de VN-missie in Mali, politie-inzet na het duel tussen NEC en Roda, de maagverkleining van een obese patiënt, en aan een wildwissel in Overijssel. En je ziet nergens wat je dat exact kost. Maar bij de apotheek is het ineens duidelijk: € 6 informatie is de vlag van de graaicultuur geworden. Begrijpelijk, en tegelijk doodvermoeiend. Ik graai nog maar eens in mijn zak M&M’s.