Stap-Allemachtig

U kent ze wel: mensen die zich zo identificeren met hun trouwe viervoeter, dat ze het uiterlijk ervan aannemen. Dames die hun kleurspoeling afstemmen op hun maltezer leeuwtje. Of zoals bij mij in de straat: een buurman die ondanks zijn korte pootjes en een ontluikend buikje door de wijk paradeert met dezelfde gezwinde tred als zijn langharige afghaanse windhond: Jan-Stap-Allemachtig noemen we hem. En uitgerekend hij houdt altijd bij mij voor de deur halt om een dampende bolus in het gras te parkeren. Zijn hond wel te verstaan.

Datzelfde gevoel overviel me toen ik mij in mijn beginjaren – en ik ga al even mee – in de farmacie stortte. Apothekers ontleenden hun trots en identiteit aan hun apotheekinformatiesysteem. Niet zonder reden: want we liepen op dat moment qua systemen mijlenver voorop. Sommige apothekers gingen zover dat ze getrouwd leken te zijn met hun systeem.

Nu ben ik een fervent voorstander van het heilige instituut van het huwelijk, maar dat gaat mij één stap te ver. Als je lang getrouwd bent, kijk je op den duur minder scherp naar elkaar en leer je leven met de onderlinge tekortkomingen; althans dat zegt mijn vrouw. Als je vooruit wilt in de zorg moet er een gezonde wederzijdse scherpte blijven tussen apothekers en de dienstverleners die hen faciliteren. De geïntegreerde zorg kan vooruit met een apotheker die belangrijke stappen kan maken. Dat kan alleen met ICT die staande processen zo efficiënt mogelijk ondersteunt en nieuwe mogelijkheden snel weet in te passen. Anders vinden we de hond in de pot.