Verantwoord

“Hij smeet de lege inhalator op de balie en liep daarna meteen weg met de nieuwe salbutamol aerosol. Zijn autosleutels liggen nog hier en we weten niet wie hij is”, reageert mijn collega verbouwereerd. Buiten zit een imposante jonge vent op zijn hurken, de rug tegen de muur, in de weer met de inhalator. Petje, zwaar gespierde armen, tattoos. Hij hapt naar adem en de tranen lopen over zijn wangen. “Ik voel helemaal niks meer in mijn gezicht … benen.”

In de assistentenkamer trekt hij langzaam bij, nadat we nog een Aerochamber hebben ingezet. Op mijn vraag of hij middelen heeft genomen, schudt hij nee. Of hij ontbeten heeft: nee. De aanmaaklimonade en de volkerenbiscuits gaan er vlot in; je weet maar nooit. Hij krabbelt zijn naam op een briefje: “Ik heb geen adres en ook geen verzekering, ruzie gehad.” Dat is dan alvast een probleem minder, want deze zorg is toch niet in de prestaties terug te vinden en we overtreden bovendien de Geneesmiddelwet door zonder recept een UR-middel te verstrekken.

Patiënten passen niet in protocollen; niet bij de arts en ook niet bij de apotheker. Dat verzekeraars mogen eisen dat de apotheker alle stappen van de richtlijn afvinkt, omdat ze willen zien waarvoor ze betalen, staat haaks op de noodzaak tot het maken van professionele afwegingen door de apotheker voor goede zorg. Richtlijnen ondersteunen de apotheker bij het maken van verantwoorde keuzes, samen met de patiënt, per situatie en op dat moment. Afvinklijstjes zitten dan vooral in de weg en kunnen verantwoord genegeerd worden.