Verwachten

De zomervakantie is voorbij. Net als velen, heb ik er reikhalzend naar uitgezien. In de praktijk is dat aanschuiven op zwarte zaterdag. In de rij voor een zompig, van vliegen vergeven toilet op de Aire de Misère. Wachten op een tafeltje, voor een haperende pinautomaat, een verstopt verkeerslicht, beter weer en meer.

Meestal brengen we ook een spontaan bezoek aan een plaatselijke apotheek, een farmacia dit keer. Na onze bolide te hebben geperst in een parkeerplek die nauwelijks geschikt is voor een originele Cinquecento, wachtte een gesloten deur. De videodisplay toonde de alternatieven in de buurt. Helaas zonder rekening te houden met de riposo, Maria Hemelvaart of de onvoorspelbare nukken van de dienstdoende collegae.

Uiteindelijk bracht de middagvullende speurtocht ons bij een steile man in het wit, in een wachtlokaal dat letterlijk apotheek wasemde. Het gratis meegekregen medicijnpaspoort werd onbegrepen terzijde geschoven. De tarieven waren zodanig, dat we gelukkig konden pinnen.

Tja, de apotheekzorg in ons land is echt zo slecht niet. Niet voor niets blijkt uit publieksonderzoek dat u en uw medewerkers worden gewaardeerd om uw deskundigheid en rust. Met name dat laatste is een niet te onderschatten kwaliteit.

Klagen is een nationale hobby waar we zes maanden van ons leven mee zoet zijn. Vooral over de onbegrepen tarieven en de wachttijd. Maar wachten is een betrekkelijk begrip. De ervaring wordt bepaald door wat we verwachten. En ver wachten is nu eenmaal prettiger.