Goede voornemens

Ik kocht begin januari 2014 sportschoenen. Ze staan nog nagelnieuw in de kast. De stappen die erop moesten volgen – zoeken van een geschikte sportschool en ruimte in mijn agenda, om niet louter genoegen te nemen met de dagelijkse beweging van bed naar auto naar bureaustoel en weer terug – bleven uit.

En 2014 was niet uniek. Ik kan met speels gemak meerdere jaartallen aanwijzen die een vergelijkbaar patroon hebben gekend. Omdat goede voornemens uitspreken makkelijker is dan ze realiseren, kijk ik met gezonde scepsis naar de goede voornemens van anderen.

Ik ben benieuwd naar de apothekers. De afgelopen jaren leek het adagium steeds: wij willen serieus genomen worden, met de nadruk op serieus en niet op genomen. En telkenmale bleek gedurende het jaar dat het goede voornemen weinig strookte met de goede voornemens van anderen, van politiek, van samenwerkingspartners in de keten, van zorgverzekeraars, en soms zelfs van patiënten die met veel bombarie aan de balie uitleg weigerden of ‘het oude doosje’ opeisten. De sleutel ligt in de kennis, de bewaking, de voorlichting en de zorg. Maar de sleutel blijft nog te vaak liggen in de kluis met opschrift contracten, bedrijfsvoering en – in dikke letters – miskenning.

Laat 2015 een nieuwe start markeren. Open de ogen van de sceptici. Zet je meerwaarde met chocoladeletters in de etalage. En dan beloof ik dat ik mijn sportschoenen ga aantrekken. Al was het maar om te zien hoe ze staan.