Marketing

Sommige dingen komen jaarlijks terug. Je belastingaangifte. Je bezoekje aan de tandarts. Het getob over waar de kerstdagen worden doorgebracht. Het nieuws heeft dezelfde annale drang: de zwartepietendiscussie, het lekken vóór Prinsjesdag. Ook geneesmiddelennieuws heeft zijn eens-per-jaar-hoofdschudderij: Ritalingebruik bij examenklantjes en de onregelmatige eterij tijdens de ramadan.

Hoewel de religieuze regels voorschrijven dat wie ziek is uitgezonderd is van vasten, blijkt de praktijk weerbarstiger. We tellen een stijging in ziekenhuisopnamen, grijpen de kans aan om het farmaceutisch zorgverlenerschap breed te etaleren, en liften allemaal mee op het jaarlijkse nieuwsfestijn. En dat is goed. De kracht van de boodschap zit in de herhaling. Het is allemaal voor het goede doel.

Nou ja, bijna allemaal. Want de ramadan is ontdekt als een bijzonder marketingevent. In de strijd tegen de hypo’s positioneren de fabrikanten van de ‘nieuwe’ diabetesmedicatie zich hongerig aan de voorlichtingstafel. Hun producten, die in Nederland nauwelijks een poot aan de grond krijgen, zijn dé oplossing voor dit dreigende onheil. Weinig subtiele advertenties adviseren om de middelen alsnog in de pen te krijgen.

We hebben het eens onder de loep genomen. Het bewijs is mager. En wanneer glicazide als SU-derivaat wordt gekozen, blijft van het reclamesnoepgoed helemaal niks meer over. Maar ja, marketing hè: op sommige dingen hoef je geen jaar te wachten, daar kun je wekelijks van smullen.