Regelzucht

Iedere politicus zal het beamen: het terugdringen van bureaucratie en lastendruk is topprioriteit. Uiteraard. Al decennialang. Toch groeit het aantal regels en regelingen onder aanvoering van diezelfde politici met de dag. Kabinet in, kabinet uit.

Onder de noemer van decentralisatie, privatisering en marktwerking wordt op landelijk niveau het vloeiblad leeg geveegd, maar slibt bureaucratisch aangeharkt Nederland verder dicht. En dan is er nog Europa, en onze ijver en gründlichkeit als braafste jongetje van de klas. Uitdijende toezichthouders zien nauwlettend toe op de handhaving van hun deel van het heilig verklaarde systeem, maar niemand lijkt oog te hebben voor het grote plaatje en de gevolgen voor het echte leven.

Met die Gordiaanse knoop worden professionals van vlees en bloed belast. Al die lastendruk en regelzucht zijn langzamerhand verworden tot de obesitas van de gezondheidszorg. Mededingingsregels voor de gereguleerde zorgmarkt die haaks staan op de solidariteitsprincipes die ten grondslag liggen aan onze basisverzekering. Machtigingsvoorwaarden, uitsluitingen en vereisten waarbij aan onze ICT-systemen wonderen worden toegedicht, waarin we al lang niet meer geloven. En een mogelijke aanscherping van privacyregels bij elektronische gegevensuitwisseling die ten koste gaat van de patiëntveiligheid.

Wie legt het straks uit: de patiënt is overleden, maar gelukkig is zijn privacy tot het laatste moment gerespecteerd. Ik zie alweer een kloek politiek besluit voor een wettelijke bijsluiter aankomen: “Deze regeling is schadelijk voor uw gezondheid”.