Vertrouwen

Regelmatig word ik gevraagd een lezing te geven, of zitting te nemen in een panel. Erg leuk, je hoort weer heel andere dingen dan aan de balie.

Vorige week bijvoorbeeld: een lunch van de nierpatiëntenvereniging, mensen die een transplantatie hebben gehad of er binnenkort een hopen te krijgen. Van de immunosuppressiva weten we het wel: geen substitutie. Maar de bijkomende medicatie?

Onder druk van het preferentiebeleid worden ook bij deze patiënten regelmatig de labels gewijzigd van bijvoorbeeld de antihypertensiva. Farmacotherapeutisch is daar misschien niet zoveel tegen in te brengen, maar zoals een dialysepatiënt mij vertelde: “Het is een kwestie van vertrouwen.”

Na de zoveelste wisseling van verpakking zakt dat vertrouwen in het middel naar een dieptepunt, en dat heeft ook zijn weerslag op de therapietrouw.

Vaak wordt aangevoerd dat er andere hulpstoffen in het spel zijn. Dat zal een heel enkele keer het geval zijn, maar een gemiddelde diepvriespizza bevat meer ‘hulpstoffen’ dan een jaar medicatie.

Het is inderdaad het vertrouwen. Het zit tussen de oren, maar laten we dat ook accepteren. Als dat niet het geval is, zou de hele reclamewereld brodeloos zijn.

Daarom ben ik blij dat, heel langzaam, het preferentiebeleid wordt afgebouwd. Dat kon wel eens heel kosteneffectief zijn.