Buikpijn

Je zou verwachten dat de spreadsheetkoningen van Nederland pleiten voor extra investeringen in de farmaceutische zorg, gezien de financiële bezuinigingen en meevallers die zij de afgelopen jaren op dit dossier konden inboeken.

Niets lijkt minder waar. Je zou haast denken dat onze ambtelijke boekhouders tegenwoordig rechtstreeks afstuderen aan de slagersvakschool. Er wordt een stapeling van eigenbijdrageregelingen voorgesteld: een aangescherpt Geneesmiddelenvergoedingssysteem, 25% eigen bijdrage en een sterk gedevalueerde medicijnknaak. Met als bonus het advies het wettelijk verzekerde geneesmiddelenpakket verder in te perken.

Drie kwart van de geneesmiddelenuitgaven in ons land komt voor rekening van chronisch zieken met één of meer aandoeningen. Het merendeel heeft een smallere beurs. De ‘beleidsarme’ voorstellen van de ambtenaren van Financiën leiden bij deze groep tot een stapeling van hogere lasten. Het solidaire basisprincipe van ‘goedkoop waar het kan, duur waar het moet’ lijkt te zijn ingeruild voor een boekhoudkundig adagium van one size fits all.

Ik krijg daar pijn in mijn buik van. Deze kwetsbare groep verdient het juist dat geïnvesteerd wordt in extra begeleiding en ondersteuning bij een goed en veilig geneesmiddelengebruik. Daar worden we allemaal beter van. En daar draait het toch om in de zorg?