Interactie

“Er is over nagedacht” of “Dit is de richtlijn” leiden bij mij nu steeds vaker tot een wedervraag naar de overwegingen of welke richtlijn het betreft. Als ik daaraan toevoeg dat de vraag uit interesse voortkomt, lukt het meestal wel om iets meer toelichting te krijgen.

Toen ik onlangs een uroloog belde omdat ik praktisch zeker wist dat hij met zijn handgeschreven recept voor mirabegron geen rekening had gehouden met het feit dat de patiënt ook nortriptyline gebruikte, was ik dan ook goed voorbereid. Aangezien er voldoende alternatieven voorhanden waren voor de 72-jarige mevrouw, had ik niet op veel weerstand gerekend. Maar die kwam wel.

De uroloog wilde mij niet te woord staan en liet via de secretaresse weten dat “erover was nagedacht en dat het dit moest blijven”. Mijn pogingen om toch doorverbonden te worden om de relevantie van de interactie duidelijk te maken, drongen wel door bij de secretaresse (“Ik zal hem nog een keer bellen”), maar hadden uiteindelijk niet het gewenste resultaat. Uiteindelijk ben ik in overleg gegaan met de psychiater. Zij was wél blij dat ik belde, want na een moeizame periode met diverse antidepressiva en lithium ging het nu eindelijk goed met mevrouw. Omdat we dat graag zo wilden houden, heeft de psychiater met de uroloog gebeld. Tien minuten later krijg ik een telefoontje van de poli; het recept werd vervangen.