Met z'n allen ...?

De voordelen van hostels zijn evident: goedkoop, vaak centraal gelegen en het is makkelijk contact te maken met andere reizigers. Maar na mijn eerste ervaring op een meerpersoonskamer, waar een obese man op leeftijd in het stapelbed boven mij de hele nacht last had van flatulentie en slaapapneu, kozen mijn medereizigers en ik altijd voor de iets ‘duurdere’ privékamer. Wat was ik blij dat ik de gelegenheid had om me na een vermoeiende reis of dagtrip te kunnen terugtrekken op mijn – voor dat moment – eigen terrein.

Als ik mij ziek voel, heb ik ook de behoefte me veilig terug te trekken op mijn eigen plek, met alleen bekenden om me heen. Op de momenten dat ik moe ben, pijn heb of me misselijk voel, zit ik niet te wachten op een kamer vol vreemden. Vooral niet als deze mensen zo hun eigen problemen hebben, uiteenlopend van buikloop tot een delier. En zich dus net zo moe, pijnlijk en misselijk voelen als ik. Misschien mij kunnen besmetten. En, in tegenstelling tot vrolijke reizigers in een hostel, niet vrijwillig op deze meerpersoonskamer moeten overnachten. Jammer genoeg is het in veel ziekenhuizen nog steeds normaal om met meerdere patiënten op een kamer te liggen, en kun je niet kiezen voor een upgrade.

Gelukkig is dit aan het veranderen en kiezen steeds meer ziekenhuizen voor (de keuze voor) privékamers. Duurder, ongetwijfeld. Maar zoveel extra kwaliteit van zorg is voor veel patiënten eigenlijk onbetaalbaar.