Ongewoon

Deze vriendelijk ogende oudere dame, huisarts en vicepresident van Association Lifecircle in Zwitserland verleende in 2015 hulp bij vrijwillige levensbeëindiging aan 83 buitenlanders, die hiervoor speciaal naar Zwitserland reisden.

Meerdere organisaties in Zwitserland honoreerden in 2015 in totaal 391 verzoeken van buitenlanders, vooral Fransen. Een veelvoud daarvan, onder wie een patiënte met verstikkingsaanvallen ten gevolge van ALS, kon niet worden geholpen.

Nederlanders zitten daar nauwelijks bij. In 2015 werden in Nederland 5500 verzoeken voor euthanasie en hulp bij zelfdoding ingewilligd. Zonder gevolgen voor arts en apotheker. In Engeland loopt de arts, die een medische verklaring afgeeft voor zijn patiënt die naar Zwitserland wil om zijn leven te beëindigen (death tourism), sinds kort het risico op een not fit for practice-vonnis van de eigen beroepsgroep. Einde praktijk dus.

Vorige week kwam ik toe aan een boekje dat ik van een goede vriend cadeau kreeg. In Brief aan het Nederlandse volk beschrijft Geert van Istendael hoe hoogst ongewoon wij zijn in de ogen van buitenstaanders. Dat komt door ons nationale dogma: “Wij zijn tolerant, oh wat zijn wij tolerant”. Deze houding impliceert respect voor individuele voorkeuren. Van patiënten, maar ook van apothekers. De Nederlandse euthanasiepraktijk is een verworvenheid waar je als apotheker deel van mág uitmaken, niet móet.