Verkiezingskoorts

Nu de temperatuur oploopt richting maart en de politieke patiënten hun kwalen dagelijks etaleren, kijkt het publiek als dokter zonder diagnose naar het beloftetoneel. Bij de ene politicus zou je de methylfenidaat er via een trechter in stampen, de ander lijkt vooral behoeftig aan een dagelijkse dosis testosteronsuppletie.

Vermoed je bij de één een alarmerende bijwerking van een SSRI, de ander zou je direct op een afbouwschema benzo’s willen zetten. Middelen tegen hoge bloeddruk vinden gretig aftrek en enkelen vertrouwen blind op homeopathische druppels. Wat ontbreekt, is een vaccin tegen de woordenbrij die nog maanden op ons zal worden afgevuurd.

Voorlopig gaat het vooral over ‘het systeem’. Dat zorgt voor gemankeerde marktwerking, voor medicijntekorten, het veroorzaakt zorgmijding, zorgt voor opnieuw oplopende wachtlijsten en onbetaalbare nieuwe geneesmiddelen.

Maar het gaat niet om het systeem, het gaat om geld. Het gaat om hoeveel we over hebben voor gezondheid in relatie tot infrastructuur, veiligheid, economie en cultuur. En behoudens wat fooien links en rechts, heb ik nog niemand “meer, meer, meer” horen roepen. Het gevolg is de roep om nieuwe systemen als panacee voor alle klachten. De ultieme placebo. Voor wie erin gelooft, werkt het.

In de tussentijd behandelen we symptomen en dienen we preventief bisfosfonaten toe om het skelet niet uiteen te laten vallen. En die verkiezingskoorts? Misschien helpt een Haagse griepprik.