Voorschrijven

Maar eigenlijk doen we dat al een beetje. Door de slechte verkrijgbaarheid van sommige geneesmiddelen moet er uitgeweken worden naar tweede- of derdekeusmiddelen. En die raken ook weer versneld op, dus komt de vierde keus in zicht.

De gemiddelde arts kent zijn eigen formularium vrij goed, weet wat de sterktes en doseringen zijn en waar men op moet letten met interacties en contra-indicaties. Met de vervangende middelen komt die arts buiten zijn comfort zone; er wordt advies aan de apotheker gevraagd.

Bij veel voorgeschreven middelen worden werkafspraken gemaakt, de apotheker doet een voorstel, maakt dus eigenlijk het recept en de arts tekent dit. De patiënt staat immers aan de balie en de arts is alweer met een volgende patiënt bezig. De indicatie op recept is dan geen discussiepunt meer.

Ook met de aanpassing van kinderdoseringen antibiotica wordt een dergelijke afspraak veelal gemaakt op het FTO; als de arts doelbewust te hoog of te laag doseert, voorkomt een uitroepteken een telefoontje van apotheek naar arts. Of hij moet het wel erg bont maken.

De zorg kan zo veel efficiënter en veiliger; aan de zorgverleners zal het niet liggen. Het is vaak de wetgeving die aangepast moet worden.