Ieder jaar weer

Verzekerden die een andere verzekeraar hebben gekozen en die bepaalde machtigingen hebben; eruit vissen, beoordelen en eventueel omzetten.

Baxterpatiënten die, soms gedwongen door de gemeente, een andere verzekeraar krijgen. Nieuwe preferenten, zorgen dat chronische medicatie via de verzekeraar loopt en niet op de factuur komt en noem maar op.

Als je dan ook nog te maken krijgt met bijvoorbeeld een preferente diclofenac in negentig stuks verpakkingen, dan weet je het wel weer: daar heeft iemand niet zitten nadenken. Hier botst de harmonisatieafspraak van VWS om hele verpakkingen af te leveren met de kwaliteit van zorg, voor maximaal vijftien dagen. Met een dertig stuks verpakking geen probleem, maar wijs dan geen negentig stuks aan!

Vorig jaar zagen we dat al bij de omeprazol in de kort houdbare negentig stuks verpakking. In theorie zou dat moeten werken, maar wat te denken van de patiënt die een doosje thuis heeft en een op het werk, omdat in de ochtendstress (nee, meneer is geen zorgverlener) het tabletje weleens vergeten wordt. Dan staat zo’n potje langer open dan drie maanden.

Ik heb het potje gezien dat vier maanden geleden was geopend: een grote klont. Penny wise pound foolish.

Gelukkig beginnen sommige verzekeraars langzaam afstand te nemen van het preferentiebeleid, laten we hopen dat dit doorzet.