Klaar mee!

Even inspringen aan de balie tijdens de lunchpauze en tja, bij drie van de vijf patiënten liep het spaak. Niet op voorraad, geen recept en “hoezo betalen?”.

Dan weet ik dat je tijd de kans moet geven. Even parkeren dat gevoel. Een nieuwe dag gaat fris van start, biedt nieuwe kansen en mogelijkheden om van farmacie weer iets zinnigs te maken in het leven van mensen.

Het gevoel er klaar mee te zijn komt in soorten en maten. Gisteren was ik bij mevrouw Stalman van 91 om haar medicatie door te nemen. Twee jaar geleden kwam ze naar het verzorgingshuis. Toen praatte ze honderduit en vertelde en passant dat het wat haar betrof allemaal niet meer hoefde.

Haar oude vertrouwde huisarts was ermee gestopt. Van haar vriendenkring was weinig meer over. Met de bewoners zocht ze geen aansluiting; niet haar soort mensen. En ja, de zorg was goed, maar ze was er wel klaar mee, met leven.

Deze keer komt van een gesprek niet veel terecht. Mevrouw is boos en verdrietig en vertrouwt me samenzweerderig toe dat “ze hier” haar geld stelen. Haar weekmedicatie zit achter slot grendel en “ze willen me de sleutel niet geven”.

Twee jaar geleden stemde ze er na enig gemor mee in om twee vitamines van haar veertien pillen te stoppen: “Ik heb er geen last van hoor”. Haar dossier vermeldt cognitieproblemen.

‘Er klaar mee zijn’ staat als ‘voltooid leven’ in de maatschappelijke schijnwerpers. Ben ik als apotheker hier klaar voor?