Mediradicalisering

Als ik daar flink moet hoesten, wordt mij door velen direct geadviseerd om naar het ziekenhuis te gaan voor “een infuus”. Antibiotica zijn nog steeds over the counter beschikbaar en vrijwel elk bezoek aan een arts resulteert in een recept. Mijn pogingen mensen te overtuigen van rationele farmacotherapie slagen vaak niet.

Ik dacht altijd dat we in Nederland wel wat nuchterder waren over medicatie, maar het valt me steeds vaker op dat dit helemaal niet het geval is. Zo waren er afgelopen week drie patiënten op één afdeling in het ziekenhuis die hoge doseringen betahistine gebruikten, maar helemaal niet bekend waren met de ziekte van Ménière.

Daarnaast bezocht ik met de internist een andere patiënt met zo’n tien geneesmiddelen, die zonder indicatie waren voorgeschreven of voortgezet door de huisarts. Die gaf als verklaring: “Ja, dit heeft zich in de loop der jaren zo geaccumuleerd. Maar het is dan ook een erg lastige mevrouw om dingen bij te stoppen.” Waarschijnlijk was al deze medicatie niet zinvol, maar wel de reden voor haar ziekenhuisopname.

Maar ook in mijn eigen omgeving hoor ik steeds sterkere opvattingen over medicijnen: de één eist een recept van de huisarts, de ander heeft alle medicatie afgezworen en denkt alles te kunnen oplossen met etherische oliën.

Van de gulden middenweg, namelijk de medicijnen gebruiken die je nodig hebt, is lang niet altijd meer sprake. Zorgwekkende ontwikkeling, deze mediradicalisering.