Veilig

We waren in de buurt van Arnhem, toen opeens een dame de coupé in kwam, gekleed in een grijze sweater en een stoere broek. We hoorden haar de passagiers achter ons om legitimatie vragen en toen ze bij ons was met dezelfde vraag, toonde ze op haar beurt haar legitimatie van de Koninklijke Marechaussee.

We raakten even in gesprek over haar outfit toen de meneer naast ons, zichtbaar een beetje gestrest, zijn legitimatie (uiteraard) onderuit zijn tas moest vissen. Ze moest lachen: “Tja, als we in uniform instappen, stappen de mensen die we juist willen tegenkomen precies op dat moment de trein weer uit. Dus vandaar een lekkere trui, al draag ik hieronder wel zeven kilo aan bagage met me mee.” Ik vond het eigenlijk wel een veilig idee: niet altijd zichtbaar, maar ze zijn er wel.

Ik moest meteen denken aan de uitspraak van een patiënt onlangs, nadat ik hem had geïnformeerd over een interactie. Een jonge man, ongeveer mijn eigen leeftijd, gebruikt al jaren risperidon. Hij komt af en toe in de apotheek om zijn medicatie op te halen. Aan het einde van ons gesprek wilde hij graag weten hoe dat nou werkt in het apotheeksysteem; komt er dan gewoon een melding en hoe ziet zoiets er dan uit?

Verrast door zijn nieuwsgierigheid, liet ik het hem zien, waarop zijn reactie was: “Wat fijn, ik heb echt nooit geweten dat jullie dit ook allemaal doen. Dat geeft me wel een veilig gevoel!”