Behandelrelatie
Ook binnen de intra- en extramurale setting kom ik vaak in aanraking met dit soort vraagstukken. Wat het complex maakt is dat op het moment dat het supplement wordt toegediend door een zorgverlener, niet de patiënt verantwoordelijk is voor de mogelijke risico’s maar de zorg.
In eerste instantie is de zorg niet verantwoordelijk voor het geven van zelfzorgmedicatie of supplementen, maar als de familie hierop staat – “De apotheek kan dit toch wel op de toedienlijst zetten, jullie kunnen het toch gewoon geven?” – moet je als zorgmedewerker sterk in je schoenen staan om dit continu te weigeren. Maar wil je als apotheker die verantwoordelijkheid en bevoegdheid wel?
Een oplossing is dat de zelfzorgmedicatie of supplementen worden voorgeschreven door een arts. Dit leidt soms tot moeizame gesprekken. Specialisten ouderengeneeskunde en huisartsen worden voor het blok gezet door familie, omdat zij koste wat het kost willen dat hun vader of moeder dat vitamine B12-supplement krijgt. Het geheugen van pa of ma gaat toch al wat achteruit en de familie wil achteraf niet met het schuldgevoel zitten dat ze niks hebben gedaan om verdere achteruitgang te stoppen.
Of het gebruik van supplementen nu wel of niet zinvol is, juist kwaad of geen kwaad kan, de behandelrelatie met de patiënt of zijn familie zal hierdoor altijd een bepaalde mate van schade oplopen.