Heterdaad

We zijn nog even samen in de apotheek, het is bijna sluitingstijd. De assistent blijft naast me staan, zoals we laatst in de training nog hebben geoefend. De meneer die ik aan het helpen ben, die net nog zo vriendelijk lachte en een vraag stelde over zijn medicatie, heeft van ons gestolen.

Wat precies weet ik nog niet, maar een andere klant heeft het gezien. Ze durfde zelf niets te zeggen, logisch, maar belde ons wel zodra ze buiten stond. We kennen deze meneer; er is weleens eerder iets in zijn jaszak ‘terechtgekomen’, wat hij vervolgens heel onhandig in ons zicht liet vallen. Dus ik twijfel niet of het waar is.

Oké, daar gaan we. Ik kijk hem recht aan en zeg dat hij nog wat moet afrekenen. Vrijwel meteen ligt het dure potje crème op de balie, met een hoop excuses. Hij kan het niet betalen, dus hij geeft het terug. Ik ben boos en teleurgesteld en vertel hem dat ook. Hij is bang dat we de politie bellen, zweert dat het niet meer zal gebeuren en dat hij voortaan uit de buurt van het schap zal blijven.

Als hij buiten is, halen we opgelucht adem; het was een naar gesprek, maar het geeft vertrouwen dat het gelukt is om het goed op te lossen. Maar ineens is hij terug. Hij mompelt iets als “deze wil ik ook nog teruggeven”, zet een potje vitamines op de balie en loopt snel naar buiten.