Imagoprobleem
Patiënt vaker in de apotheek dan naar de huisarts.
Een aflevering van Radar op tv gevolgd door een radio-uitzending op NPO Radio 1 zette mij weer met beide benen op de grond. Het is nog altijd onduidelijk wat we doen en waarom we het doen; dat blijkt wel uit de gesprekken die met de mensen werden gevoerd.
Hoe komt het toch dat onze patiënten nauwelijks weten wat onze rol is? Waarom we bepaalde interventies doen? Dat ze ons niet herkennen op straat? Vraag een willekeurige patiënt wie zijn apotheker is, en hij zal in negen van de tien gevallen antwoorden dat hij deze niet persoonlijk kent.
En dat, terwijl de chronische patiënt soms vaker in de apotheek komt, om bijvoorbeeld elk kwartaal zijn medicatie op te halen, dan naar de huisarts gaat; meestal alleen tijdens zijn jaarlijkse controle.
Onbekend maakt onbemind. Laten we beginnen met onszelf bekend te maken, zodat we in ieder geval herkend worden op straat. Hangt er al een foto van jezelf aan de wand van de apotheek?
Bedoeld is profilerend als behandelaar. Het verschil tussen behandelaar en medebehandelaar: Een medebehandelaar is een zorgverlener die onderdeel uitmaakt van dezelfde behandelingsovereenkomst die de patiënt met de oorspronkelijke zorgverlener (bijvoorbeeld de huisarts) heeft afgesloten. Je bent dus pas medebehandelaar als een andere behandelaar (bijvoorbeeld de huisarts) jou toelaat in zijn behandeling met de patiënt. In alle andere gevallen ben je behandelaar. Dit is zo sinds de opname van apothekers in de WGBO, daar stonden apothekers vroeger niet in. Apothekers noemen zich tegenwoordig steeds medebehandelaar, fout dus en ook heel erg jammer. Want er is hard voor gestreden om de apotheker als behandelaar in de WGBO opgenomen te krijgen.