Knutjes

“Ik kom zo bij u”, zegt mijn collega tegen de meneer die net binnenkomt. Hij zucht een beetje en loopt moeilijk; “Oh ja, dat is prima, ik ga wel even zitten en alvast dit uitdoen.”

De assistent kijkt mij aan, ik zie haar twijfelen of ze het wel goed verstond. Maar jawel: toen ze bij hem kwam, zat hij in de wachtruimte en had hij zijn schoenen en sokken uitgetrokken. We konden hem vast wel helpen; hij wilde van ons een diagnose voor de lelijke plekken op zijn enkel. Hij was gestoken door een daas, vertelde hij. Maar dat was al wel drie dagen geleden en de jeuk ging maar niet weg. Hadden we daar iets voor?

De assistent durfde niet heel dichtbij te komen, maar ook vanaf een afstandje kon ze wel zien dat het er niet uitzag als een gewone allergische reactie. Ze keek nog even hulpeloos naar mij, niet wetende wat ze hiermee aan moest (en erg fris vond ze het uiteraard ook niet), maar doorverwijzen leek ons de beste optie.

Meneer voegde de daad bij het woord en dwong min of meer direct een consult af bij een huisarts die toevallig langsliep. Hij verdween in de spreekkamer en kwam er even later weer uit met de diagnose erysipelas en een recept voor flucloxacilline.

Toen ik later zijn eigen huisarts in het gezondheidscentrum tegenkwam, spraken we even over het bijzondere moment met deze patiënt. Ik hoorde toen dat niet een daas de boosdoener was geweest, maar dat hij was gestoken door knutjes, wat vaker schijnt voor te komen in onze regio.

Dat heb ik toch even moeten googelen.