Niet pluis

Ruim een half jaar geleden hebben we aangifte gedaan van diefstal. Op het moment zelf hadden we nog niet direct iets door, al hadden we wel een onbestemd, opgejaagd gevoel. Zo’n niet-pluisgevoel; er klopte iets niet.

Het was een druk moment in de apotheek, de recepten kwamen wat vertraagd binnen en we probeerden iedereen zo snel mogelijk te helpen. Een gezin met een aantal kleine kinderen moest even wachten terwijl we een recept aan het klaarmaken waren, en er was al snel wat chaos in de apotheek. De kinderen waren aan het spelen en renden heen en weer, met als gevolg dat wij het overzicht even kwijt waren.

Op de camerabeelden zagen we achteraf pas wat er precies was gebeurd. Er was behoorlijk wat gestolen, verschillende producten waren in de tassen verdwenen en zelfs tussendoor naar de auto gebracht. Ook de kinderen werden geïnstrueerd om producten te pakken, die vervolgens uit het zicht verdwenen. We hebben de beelden keer op keer bekeken; echt schokkend om te zien hoe de kinderen werden ingezet.

We deden aangifte en droegen alle beelden over aan de politie, vooral in de hoop dat hierdoor aandacht besteed zou worden aan de situatie van de kinderen. We werden uitgenodigd voor het bijwonen van de rechtszaak, maar hoorden daarna een tijdlang niets. Tot vandaag dus. De rechtszaak is inmiddels achter de rug en het vonnis is uitgesproken: twee weken gevangenisstraf.